Franciszek Maciej Jan Gluziński, znany pierwotnie jako Wiercimak, to postać o niezwykle bogatej historii. Urodził się 14 stycznia 1823 roku w Andrychowie, a swoje życie zakończył 22 maja 1899 roku w Lwowie. Był to uznawany polski lekarz, którego wkład w rozwój medycyny ma swoje znaczenie do dziś.
Jego życiorys obrazuje niezwykłą drogę zawodową oraz osobistą, której kulminacją była działalność w Lwowie, gdzie zdobył renomę jako specjalista w swojej dziedzinie.
Życiorys
Franciszek Maciej Gluziński był znaną postacią w historii medycyny w Polsce. Był ojcem lekarzyAntoniego Władysława oraz Lesława, a także dziadkiem Lesława Węgrzynowskiego, który był synem jego córki Zofii.
Urodził się jako syn chłopa Franciszka Wiercimaka oraz Katarzyny z Gluzińskich. W 1852 roku przyjął nazwisko swojej matki, gdyż ojciec zakończył życie przed tą datą. Edukację gimnazjalną odbył w Bochni oraz Tarnowie, gdzie rozpoczął swoją podróż ku wiedzy.
Ważnym elementem jego biografii jest udział w walkach o niepodległość Polski oraz Węgier w latach 1846–1848. Zgodnie z rodzinną tradycją, przez pewien okres był więźniem w twierdzy w Schlüsselburgu. W latach 1850–1854 kształcił się w zakresie medycyny w Krakowie, zdobywając dyplom doktorski na Uniwersytecie Jagiellońskim, który następnie potwierdził przed Radą Lekarską w Warszawie.
Po ukończeniu studiów, odbywał praktyki w Wiedniu, a następnie osiedlił się na terenach Polski znajdujących się pod zaborami. W mieście Sompolno na Pojezierzu Kujawskim zdobył reputację jako wybitny lekarz, ciesząc się szczególnym uznaniem wśród okolicznych ziemian. Współpracował z ówczesnymi pismami lekarskimi, dostarczając im cennych korespondencji.
W 1863 roku, jako przedstawiciel Rządu Narodowego, pełnił funkcję komisarza powiatowego kolskiego. W swoim domu prowadził szpital powstańczy, organizował pogrzeby poległych i ściągał wyznaczony podatek narodowy. W maju tego samego roku towarzyszył Władysławowi Stankiewiczowi w przeprowadzaniu operacji na rannych po bitwie pod Lubstowem, co świadczy o jego zaangażowaniu w pomoc medyczną podczas konfliktów.
W 1880 roku obchodził w Sompolnie uroczysty jubileusz, upamiętniający ćwierć wieku jego pracy zawodowej i działalności społecznej. W dalszych latach życia przeniósł się do syna, Władysława Antoniego, do Krakowa; ostatnie lata spędził w tym mieście po tym, jak jego syn objął katedrę chorób wewnętrznych we Lwowie. Ostatecznie, Franciszek Maciej Gluziński zmarł we Lwowie 22 maja 1899 roku. Jego doczesne szczątki spoczywają na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Swoje życie dzielił z Walerią Szarle (Charlais), która była córką francuskiego lekarza, a później chirurga wojskowego w armii austriackiej. Ponadto, oprócz wspomnianych synów lekarzy, miał jeszcze syna Tadeusza (1863–1930), adwokata oraz córkę Zofię, żonę lekarza Węgrzynowskiego.
Przypisy
- Zbigniew Domosławski: Lesław Węgrzynowski. umed.wroc.pl. [dostęp 13.05.2015 r.]
- Irena Suchanek: Lesław Węgrzynowski. cracovia-leopolis.pl. [dostęp 13.05.2015 r.]
- Eugeniusz Józef Kucharz, Władysław Antoni Gluziński (1856-1935). Zarys biografii, Towarzystwo Internistów Polskich, Katowice 2006 r.
- Ś. p. dr Lesław Gluziński. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 72 z 30.03.1932 r.
- Warszawa, par. św. Krzyża, akt małż. 374/1895
Pozostali ludzie w kategorii "Inne":
Maurycy Dattner | Ignacy Dominik Fijałkowski | Kazimierz Marowski | Lidia AndruszkiewiczOceń: Franciszek Maciej Gluziński