Ignacy Dominik Fijałkowski

---

Życiorys

Ignacy Dominik Fijałkowski przyszedł na świat 13 lipca 1783 roku jako potomstwo Bartłomieja oraz Magdaleny, z domu Zagórska, w miejscowości Andrychów. W swoim rodzinnym mieście spędził dzieciństwo, gdzie również rozpoczął swoje pierwsze nauki. W miarę rozwoju edukacji, został wysłany do Kolegium Pijarów w Podolińcu, a następnie kontynuował naukę w Królewskim Liceum w Zamościu.

W 1801 roku Fijałkowski rozpoczął studia z zakresu filozofii i teologii na Uniwersytecie Wiedeńskim. Tematem jego późniejszych badań była medycyna, w której uzyskał tytuł doktora, dzięki publicznie obronionej pracy zatytułowanej „De fistula ani et castratione”. Po zakończeniu studiów w 1809 roku przybył do Warszawy, gdzie zaczął praktykę lekarską w Szpitalu Św. Rocha.

W lipcu roku 1810 został powołany na stanowisko naczelnym lekarzem 1 Dywizji Wojska Polskiego Księstwa Warszawskiego. Z kolei w 1813 roku swoją karierę kontynuował w Szpitalu Dzieciątka Jezus, gdzie pełnił obowiązki naczelnego lekarza przez następne ćwierć wieku – aż do roku 1840. W 1823 roku objął stanowisko profesora Kliniki Położniczej Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego, jednocześnie kierując szkołą akuszerek.

Jego aktywność w trakcie powstania listopadowego zasługuje na szczególną uwagę – z działań w wojskowym lazarecie wykazał się oddaniem i zaangażowaniem, co docenił ówczesny gubernator Warszawy, gen. Krukowiecki, przyznając mu publiczne wyróżnienie w warszawskiej prasie.

W 1834 roku Fijałkowski został dyrektorem oraz wykładowcą reaktywowanego Instytutu Położnictwa w Warszawie. Od 1838 zasiadał w Radzie Lekarskiej Królestwa Polskiego, a rok później został członkiem honorowym Paryskiego Towarzystwa Naukowego Fizyki i Chemii. Jako współzałożyciel Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego, a także członek innych znaczących społeczeństw, takich jak Towarzystwo Lekarskie Wileńskie, Towarzystwo Królewskich Przyjaciół Nauk w Warszawie, czy Towarzystwo Dobroczynności, przyczynił się do rozwoju medycyny w Polsce.

W uznaniu jego licznych osiągnięć, w 1829 roku odznaczono go Orderem św. Stanisława, a w późniejszych latach także Orderem św. Włodzimierza IV klasy. W 1840 roku otrzymał szlachectwo i prawo do używania herbu Czarnowron.

Po przejściu na emeryturę w 1851 roku nabył majątek w Zawidzu i wkrótce po tym osiedlił się tam z drugą żoną, Marianną Barbarą (z d. Mariańska), oraz trójką dzieci: Zygmuntem, Tytusem i córką Lojolą Wandą. W czerwcu 1853 roku zmarła jego żona, a dwa lata później, 26 sierpnia 1855 roku, Ignacy Dominik Fijałkowski zmarł również w swoim majątku. Został pochowany na cmentarzu w Zawidzu Kościelnym.

Publikacje

W pierwszej publikacji autor przedstawił swoje doświadczenia zdobyte podczas pracy w wojsku. Książka zatytułowana „Początki chirurgii” oferuje cenne informacje na temat klasyfikacji ran, metod usuwania ciał obcych oraz sposobów opatrywania i leczenia ran.

• Początki chirurgii, Wrocław 1811,
• Rozprawa mająca za cel oświecenie ludu wiejskiego w Polsce, czego ma się wystrzegać, dla uniknięcia niewczesnej śmierci i słabości rozmaitych, Warszawa 1819,
• Uber das Kindbetterinnenfieber, Warszawa 1829,
• O używaniu occianu ołowiu (sacharum saturni) w wypróżnieniach niszczących, Warszawa,
• Trzy spostrzeżenia dr. Fijałkowskiego o skołowaceniu ciała, Warszawa,
• Zbiór wszelkich wiadomości potrzebnych akuszerce, Warszawa 1842.

---

Oceń: Ignacy Dominik Fijałkowski

---